(We waren dus op vakantie in het fraaie Brabant en ik fietste daar veel. In Deurne ging ik op zoek naar het meest bekende pad van Nederland, het "Tuinpad van mijn vader". En ik moest ook even zoeken)
Want het pad en het bordje dat er naar toe wijst staan wat verscholen in het schoekeloen. Ik stapte, eerbiedig, af en liep het pad in. Het pad an sich had ik me heel anders voorgesteld, overigens. Ik had ook een vader en die had ook een tuinpad, nu ja, meerdere, want we zijn ooit verhuisd in mijn geboorte dorp, waar we ook een, nu ja je hebt hem door, hadden. Zoals altijd spiegel je je een beetje aan dat wat je tot dan toe allemaal hebt ervaren, een referentiekader, zou mijn vriend F. zeggen, die houdt van fraaie en moeilijke woorden. Mijn referentiekader, qua tuinpaden, was dus een strak, net betegeld en van bijna alle onkruid ontdaan, kaarsrecht lopend en doorgaand straatje tussen de sla- en groentebedden door, langs de bloemkool, de aardbeien en de prinsessenbonen en wat dies meer zij. Mijn laatste ervaring met een tuinpad was dat van vriend B., die een aardige volkstuin in de groeigemeente A. heeft en waar ik kortgeleden heerlijke tomaten, paprika's en bietjes mocht komen plukken en steken. Ook zijn tuinpad was over het algemeen vrij recht, en liep, met wat vertakkingen naar stuur- en bakboord, tussen fraaie en lekkere gewassen door, maar door het vreselijke weer van die weken was het pad voornamelijk nattig en modderig. Zelfs onze jongste dochter die, samen met haar liefde een soort minituin heeft, heeft een ook een vorm van een tuinpad dat ook beantwoord aan het bovengenoemde kader.
Dit tuinpad waar ik nu, de glimmende OC aan de hand, op liep, miste elk referentiekader in mijn gedachten. De regel: "zag ik de hoge bomen staan", hadden me moeten waarschuwen, maar ja, de romantiek had me een beetje ingehaald, eerlijk gezegd. Het pad, dat befaamde pad, liep inderdaad tussen hoge bomen door. Het pad was onbestraat en niet langer dan een meter of twintig, minder zelfs, maar ik geef Wiegersma krediet omdat hij zo een fantastische tekst over zo'n kort stukkie pad kon maken. De hoge bomen, ja ik zag ze. Ze waren echt! hoog, zeker zo hoog als het pad lang was. Fiets en ik dokkerden over boomwortels en veel, heel veel uitwerpselen van de natuur, zijnde eikels, dennenappels, sparredingen en nootachtigen. Aan mijn bakboordzijde had ik, tussen "de hoge bomen door", een uitzicht op de ommuurde tuin van het "huis", het huidige museum. Aan stuurboord zag ik weer die hoge bomen en daarachter alleen maar meer schoekeloen, dat lager en vrij ondoordringbaar leek. Iets verderop, twintig meter dus, bereikte ik een klinkersstraatje en keek nog eens om.
Ja, wat moet ik zeggen? Ik zeg maar een woord, ontroering, een soort kinderachtige ontroering. Ik was toch wel blij! Dit is moeilijk om uit te leggen als ik mijn 'macho zijn' wil blijven houden voor de mannen in mijn forum, die dit ook lezen. Nee, hoor, dat is een geintje. Ik was blij dat ik het pad had ontdekt. Het lied over dat pad had en heeft me al jaren bezig gehouden. Vanwege de tekst en de fraaie melodie. (Net zoals ik blij was dat ik het dorp van Kortooms had ontdekt, als ik eerlijk ben.) Ik houd van geschiedenis, maar vooral van voetnoten in de geschiedenis, de 'petite histoire' zeg maar. Lopend door een stad of een plaats lees ik dan dat hier of daar die of die geboren (of gestorven of gesneuveld) is, of dat er, hoe vreselijk ook, die of die mensen zijn geëxecuteerd en dat soort zaken. Ik rijd graag door plaatsjes al Goejanverwellesluis en wil dan de boerderij zien waar de vrouw van stadhouder Willem V, "gezeten op ene stapel kazen", zoals dat in een toenmalige courant werd genoemd, wachtte op de komst van de Pruisische soldaten van haar broer die koning was van dat land. (Nu ja, het was iets anders, maar dat soort zaken interesseren me dus mateloos. Die Pruisische troepen kwamen ook, hoor. Op een oud kerkhof in mijn geboorteplaats liggen er nog wat begraven, schijnbaar omgekomen in schermutselingen) Het zijn trivia, maar dat vind ik dus leuk.
Rijdend door de Peel zag ik, redelijk ver buiten Griendsveen, een oorlogsmonument. Ik wilde dat even zien en even mijn longen verkwikken met wat rook. Zes verzetsstrijders waren door de Duitsers neergeschoten omdat ze een verzetsdaad hadden gepleegd, op Dolle dinsdag, september 1944. Elke vierde mei, worden daar, bij dart stille en verloren liggende monument, twee minuten stilte gehouden. Bij een klein, verstild monumentje, ergens ver weg van een klein dorp in de grote Peel. Ik las de namen en dacht even terug aan de mensen die het Duitse soldaten "Friedhof" gingen bezoeken, (lees een van de vorige Blogs).
Zou misschien een van de moordenaars van die verzetsstrijders daar begraven liggen? Dat zou dan weer een gesloten cirkeltje opleveren in het rad dat het leven en de geschiedenis is en dat ook altijd wel zal blijven.
Vandaag, zondag, heb ik heel even gefietst. Het was een fraaie dag, maar ik had een TGZ dag. He? Totaal Geen Zin. Na een uurtje was ik terug, nam koffie en zetelde me op het terrasje voor de woning. Lief had de radio aan. Zachtjes, natuurlijk, geen overlast voor de andere mensen. Ik hoorde, je gelooft het misschien niet, van alles, maar niet het lied 'Het Dorp.' Later, ik zat na het eten, een broodje met iets, lekker makkelijk, want vakantie, weer buiten en lief had de Tv aangezet. Het ging over showprogramma's op Tv. Ik las een heerlijk boek (1927 van Bill Bryson: dat moet je lezen!) en hoorde en zag: 'Langs het tuinpad van mijn vader", met beelden van hem. Van de enige Wim Sonneveld. Curieus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten