Voetbal en sportzomer

 En ja, vandaag, vanavond, (nu ja alweer wat dagen geleden) begint/begon het weer, die 'sportzomer' waar iedereen van droomt en die zo gepresenteerd wordt door o.a. de NOS en allerlei andere zenders. Gelukkig is er deze sportzomer voor iedereen wat wils, natuurlijk. De aftrap wordt vanavond gegeven met het EK voetbal, Duitsland versus Schotland, in München, begrijp ik? Die stad schijnt overlopen te zijn met 100.000 Schotten, met Kilts/Tartans and Bagpipes and Drums, nu ja en heel veel bier, bijna natuurlijk. 

Nee, ik moet heel eerlijk zijn, in tegenstelling tot de meeste mensen en voornamelijk die om mij heen, is het voetbal NIET mijn sport. Ik vind het een raar spelletje en ik vind die voetballers over het algemeen wat over het paard, nu ja, over een hele een manege, getilde ventjes van helemaal niks. (Ik roep even in herinnering die voetballer die, na een tikkie van niets, het hele veld over rolde. Krijsend. Philip Gilbert, een groot kampioen, viel in een ravijn, brak zijn pols, haalde zijn fiets tevoorschijn en reed de etappe uit! Klein verschil in karakter)

Nee, maar, en dat weten jullie al, het fietsen, dat is mijn echte sport, hoewel ik ook heel graag naar cricket kijk, man wat is me dat voor een sport.

En ja dat laatste is natuurlijk gel.., cricket, ik heb er niks mee. Vroeger, bij de marine dienende lagen we vaak voor een weekend in een Engelse haven. We gingen dan de wal op, zoals dat heette en kwamen dan, bijna automatisch, langs een veld waar al die mannen in witte pakken ballen stonden te slaan. Er stonden dan ook nog eens mannen achter die een of twee vingers opstaken als er wel of juist niet gescoord was. Maar dan die mensen in ligstoelen, met allemaal bakken thee en zo? Het is weer een van die meest vreemde Engelse sporten. Net als Rugby. Allebei sporten die natuurlijk via en over de Engelse Koloniën, de zogenaamde 'Dominions', werden verspreid over de hele aardbol. Vanaf India, half Azië, Oz en New Zealand en heel veel Afrikaanse landen, worden nu al die bovenstaande sporten gespeeld. 

We zijn nu wat verder in de sportzomer en ons land heeft net totaal verloren van Oostenrijk. Door een eigen goal ook nog. Ja, sneu, natuurlijk. Maar goed, weer met de Fusse auf der Grund, zoals onze Oosterburen, die vermoedelijk het kampioenschap gaan winnen, zouden zeggen.

Over Duitsers gesproken: ik stond gisteren op een kruising, ergens op de Joan Muyskensweg en de Nieuwe Utrechtseweg, het begin van de A2, te wachten om over te steken en ja, ik was met de fiets (natuurlijk) Een Duitse automobilist stopte en vroeg of ik hem kon uitleggen hoe hij naar Den Helder moest. 'Tja', zei ik, 'do ist der Bahnhof' nee, zoals Kooten dat zou zeggen in hun sketch van de twee broers, maar da's flauw, wir sind gute Freunde, toch, en ik wees hem de richting van de ring Mokum, de A10 en vertelde, op mijn beste Deutsch, dat hij richting Schiphol moest aan houden. 'Aber in brauche nicht zu fliegen, doch?' Nee, maar dat is de richting en daarna richting Alkmaar en dan zie je de Bretter Den Helder. 

Hij bedankte, ik reed verder naar Zuid en naar huis. Later deden we boodschappen en we keken tv. Toen begon Oostenrijk/Nederland. Na een paar minuten al hoorde ik de E een kreet slaken. 'Ze scoren in eigen goal', de Oranje club dus. Nu ja, nu moest ik wel supporteren, maar van harte? De rest van de wedstrijd stelde ook geen ene r.. voor, dus ja, de 'Cloggies' liggen uit het toernooi. Nu ja, het bekoort me niet echt, als ik eerlijk moet zijn. Die mannen zijn zo arrogant en zo onherkenbaar getatoeëerd dat ik ze gewoon eng vind.

Daarnaast hebben ze nog niets gepresteerd en nee, ik heb geen spijt van hun vertrek. IJdelheid, oh IJdelheid. Wat doen die multimiljonairs zich aan, met allemaal die inkttekeningen op hun lijf? En ja, als je dan daar een prestatie tegenover zet, is dat wat anders, maar om door Oostenrijk uit het toernooi geschopt te worden? Te zot. Maar goed, het word geld tellen in San Marino, Monaco of in Andorra. En veel geld.

Nu ja, de gewone liefhebber van het spelletje blijft gefrustreerd achter, denk ik. Nee, nee, nee, ik niet hoor.Ik ga vanavond zaterdag genieten. En nee, er wint geen ene Nederlander de TdF, maar misschien een etappe? Dat zou al mooi zijn.

Na het Jappenkamp 3

En nee, ik begrijp dat er niemand mijn Blog leest, nu ja, soit, goed, maakt niet uit. Ik wilde even het zware leven en de bezwaarde geest van de SGT E, die niemand serieus nam, nee, ik moest er ook enorm aan wennen aan dat leven, voor het voetlicht brengen.

Ik werkte al even met hem, hij was een niet al te grote man, maatje 48, zuks, een echte Indo, met een typisch accent en nadat ik een week of wat met hem gewerkt had, kreeg ik hem wel door. Hij was, naast de chef opnames, ook belast met de bevoorrading van de ziekenboeg. Nee, niet met medicijnen, daar was een Korporaal ziekenverpleger voor. Ene Johan, die deed dat goed, maar dat was wel een aparte figuur, want ooit was hij dienstplichtige bij de Landmacht geweest, voor hij het licht zag. Hij is later triestig om het leven gekomen, door een are longziekte,die meer met zijn woonplaats, Goor, waar de ETERNIT (Asbest) fabriek stond, dan met zijn baan bij de KM.

Nee, de SGT E moest vooral zorg dragen voor het hebben van voorraad. Het hebben van genoeg formulieren/van allerlei dus, en dat waren veel, de KM was nog niet in de PC tijd, natuurlijk, maar ook allerlei voorschrijfblokken/gummetjes/potloden/puntenslijpers daarvoor/ballpoints/plakbanden/inpakpapier, nu ja, te veel om op te noemen en ja, dat deed hij met veel verve. Vaak werd ik er op uit gestuurd, met een hele hand vol aanvraagformulier en, om die zaken te halen bij de Magazijnbeheerders, die in een enorm saai en naar bureau waren gehuisvest, de zogenaamde 'Vijf Beuken'. Teruggekomen leverde ik mijn vrachtje af bij de SGT E., die haar, met heel veel plezier opborg.

Op een gegeven dag, ik weet niet meer hoe het kwam, nu ja, ik weet het nog wel, maar het is te ingewikkeld om uit te leggen, raakten we in gesprek. Hij vertelde dat hij in de oorlog Krijgsgevangen was gemaakt, 'Door de Jappen'. Hij was eerder nog in een kamp in Indonesië geplaatst geweest, maar later verkast naar het Japanse Home Island. (Hij was, voor zover ik weet een Indo jongen die als ziekenpa gediend had en daardoor te werk gesteld? Wie het weet mag het me vertellen/schrijven)

Goed, hij en zijn maten werden naar Hiroshima overgeplaatst en moesten allerlei werkzaamheden, vooral in tuinen en op thee plantages, vertelde hij, uitvoeren. (Daarom dronk hij nooit van zijn leven meer thee, zei hij ook)

Die werkcentra waren aan de noordzijde van die stad gevestigd en die (afgrijselijke) bom viel net aan de andere zijde, in jet zuiden, dus ze hadden geen contact of zicht op Hiroshima zelf. Het werk was op zich niets slecht, ze werden ook niet echt slecht behandeld, maar ja, ze waren wel krijgsgevangen.

Op een gegeven dag, druk aan het werk, hoorden ze hele rare geluiden in de lucht, vliegtuigen dachten ze, en zagen ze heel vreemde dingen. Later werden ze terug gebracht naar hun kamp en toen zagen en ze hoorden van alles en ze keken elkaar aan en ze zeiden dat het waarschijnlijk Amerikaanse bommenwerpers waren geweest. Ze hadden eens moesten weten hoeveel gelijk ze hadden. 'Het leek wel een enorme paddenstoel die we toen zagen', vertelde de oudere SGT, bijna 25 jaar later. Hij en zijn maten hadden geen idee wat dat nu was. Ik was wel onder de indruk!

Zij werden, maanden later, bevrijd en op een schip naar Java gezet. Later werden hij en zijn maten en misschien nog veel meer mensen, naar Nederland gezonden.

Hij kwam terug uit die oorlog, natuurlijk enorm beschadigd, vond nergens gehoor, moest het maar uitzoeken, werd, na een herkeuring bij Ome Bart geplaatst, een man die zelf in de Oost was geweest en de mannen hebben samen gehuild en gesnikt, zo heb ik het begrepen en de SGT E werd de beschermeling van Bart. Niemand, maar dan ook helemaal niemand, mocht een ding verkeerd zeggen over die man. De SGT bestelde enorme voorraden potloden en formulieren en zo, zoals ik als schreef, hij wilde nooit meer zonder iets zitten, vertelde ome Bart me.

Dat was op een heel eerlijk moment, Ome B woonde in Weesp, had een boot en vroeg of ik die boot samen met hem over wilde varen naar de Vinkeveense Plassen en ja, wat leuk en we voeren door stukken Nederland die ik tot dan toe niet kende, maar ik heb dat, op de fiets, later wel ingehaald.

Tja, nu,meer dan tachtig jaar later schrijf ik, nog steeds over de jaren van een heel vervelende tijd. De Tweede wereldoorlog. Ik heb die niet echt en lijfelijk meegemaakt, maar dus zijdelings wel!

Na het Jappenkamp 2

 Nu heb ik over ome Bart al heel veel geschreven, hij was mijn voorbeeld als jonge ziekenpa en mij, ja, ik mag het, nu ik dik zeventig ben, wel zeggen, hij was een held voor me. Het allerbelangrijkste wat ik van hem gehoord heb was: 'Luister naar elke patiënt. Op het moment dat hij je verneukt kun je hem alsnog rapporteren, maar elk verhaal van elk mens kan belangrijk zijn'. Ik heb geen idee of ome Bart nog leeft, maar ik heb die raad altijd ter harte genomen en ook overgedragen aan de mensen die ik ging opleiden en heb opgeleid. Maar goed, over ome Bart zullen we het niet meer gaan hebben.

Ome Bart was een mens met een heel groot hart, hierbij menende dat hij empathisch was, heel empathisch. Maar goed die ouwe goeierd had ook de SGTZVP E  in zijn ziekenboeg laten komen werken. Deze OOFF, deze man, een dikke veertiger toen, was in de Oorlog, de Tweede Wereldoorlog natuurlijk, ernstig geestelijk verwond geraakt. De man, toen nog misschien een tiener/dan wel begin twintig, was na de capitulatie van de Oost in krijgsgevangenschap geraakt. (Het was in de jaren veertig van de vorige eeuw) Hij was marinemens en werd, vraag niet hoe, gevangen genomen door het Japanse leger en in een kamp gestopt, op het Japanse eiland Honshu, in of nabij de stad Hiroshima, een naam, die een jaar of wat later befaamd/berucht/beroemd zou worden in de hele wereld. 

Zelf heb ik nauwelijks met hem gesproken, hoor. Ik was net aan achttien en hij was een dikke veertiger, ja, hoe gaat dat op die net post puber leeftijd? Maar goed, ik werd als hele jonge ZVP op de MKAD geplaatst en. zoals het bij de jongsten gaat, moest nog heel veel leren. Dus kreeg ik de ziekenzalen/keuken/bovenverdieping onder mijn behaar, nu ja, ik werd onder beheer van SGT E geplaatst. Dat werk hield in dat ik de ziekenzalen met patiënten te verzorgen/verplegen had, dat ik koffie en thee moest zetten, het eten moest halen (let op, in die tijd at de hele KM nog in de kazerne, dus moest ik met een karretje vaak vijf 'rantangs', stapels pannen op elkaar, eten halen, dat neerzetten en zo. De mannen schepten zelf wel op en ja, de afwas was natuurlijk voor mij. 

Ook mocht ik de was halen en brengen, witte jassen van de arts(en) en de verplegers, lakens en slopen van de eventuele patiënten en al wat dies meer was. Let op, we hadden vaak een ziekenboeg vol, hoor. In die tijd werd je niet met een griepje of een pijntje naar huis gestuurd, maar gewoon een week opgenomen en soms lag de ZB vol met af en toe wel 10/12 mensen. Dan was je druk bezig hoor.

In de avonden/nachten draaide je dan (slaap) dienst als ZVP v/d Wacht en kon je ook nog eens avondeten en rantsoenen gaan halen voor je patiënten.  ('s Avonds had je, toen. bij de marine, ook nog vaak een warme hap, soms gebakken marinier, soms een frietje, soms shit on a shingle', zoiets. De wat oudere ZVP's lieten de afwas van het avondeten met liefde voor je staan, dus ja, dan kwam je de volgende morgen binnen en had je een uur afwas om door te komen. Nee, niet klagen en zeker niet bij ome Bart of bij SGT E. Dan had je een ander vak moeten kiezen, zeiden ze beiden toen ik het er wel eens over had.

En je had veel ouwe lullen, hoor. Nu ja, ik was de jongste met net mijn tweede rode streep op mijn matrozenhemd genaaid, maar er liepen er rond? Die gasten waren misschien net twintig maar die hadden een pretenties zeg? Ik zal geen achternamen noemen, maar je had ene Martin, te jong overleden, maar die voelde zich! Hij rookte pijp, op je twintigste?

Dan had je ene Roos, die de grootste fantast was van het stel. Maurice, wat een geweldige kerel die schermkampioen was van de KM. Jaap D, een man die me Osibisa, een groep uit  die jaren, heeft leren kennen en die mijn liefde voor Pink Floyd aanwakkerde. Eje had Roy D., toen nog een KPL, maar de man die me liet houden van ons vak. Een geweldige kerel, helaas ook veel te jong gestorven, maar wat een grot mens!

Maar, al met al, heb ik nog niets over de SGT E verteld, de man met een enorm PTSS probleem, maar dat was toen nog niet bekend. Het word de volgende keer, denk ik.

Na het Jappenkamp (1)

 Tja, ik weet niet meer exact aan wie ik het beloofd heb, een van oud KM maten denk ik, maar ik wil nu eens dat bericht schrijven over die oude onderofficier die ik gekend heb en die aan Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) leed, maar dan echt. Niet dat de mensen die later een PTSS hebben opgelopen die niet ECHT hebben, maar deze oud onderofficier was wel heel typisch. 

Ik ben natuurlijk helemaal pro PTSS begeleiding en, heb zelf ook een screening gehad, en gelukkig, is die er nu, na de diverse Defensie inzetten vanaf, nu ja, de jaren tachtig? Ik zoek het op, maar ik kom er niet goed uit, het zijn er zo veel die inzet gebieden? Je kunt het allemaal na zien op Google natuurlijk.

Maar goed, het gaat over die ene, oudere, SGTZVP, voor de niet kenners, de tgoenmalige afkorting van een Sergeant Zieken Verpleger. (Nu is het, geloof ik nog een SGTLDGD). Ik leerde hem kennen toen ik, als jonge ZVP der tweede klasse, ik had en zwemdiploma en dat werd je 2e klas, na mijn initiële vakopleiding als ziekenverpleger in het Marine Hospitaal, geplaatst werd in de ziekenboeg van de MKAD. MKAD is KM short voor Marine Kazerne Amsterdam, een van de oudste kazernes die de marine had. 

Het was toen een traditionele kazerne, een vooral oud gebouw, met veel nieuwbouw op de opgespoten landerijen. Er was een TOKM gebouwd, een Technische Opleiding KM, daar werden alle mensen die een Machinisten/Elektromonteurs, nu ja, alles wat technisch was, opgeleid, er was een VBS, een Verbindings School. Alle seiners en telegrafisten kregen daar hun opleidingen. Die scholen waren allemaal in redelijke nieuwbouw gevestigd gebouwd in de tijd dat de IJ tunnel werd opgeleverd. 

Maar gelukkig diende het oude 'ramschip' Buffel nog steeds als logement schip. Een pantserdekschip, ergens gebouwd in de jaren 1880 en nog steeds met hangmatten uitgerust. Daar sliepen nog steeds matrozen.

Ook gevestigd op het ME, het Marine Etablissement, was een moderne MARVA barak. 'OUT OF BOUNDS' natuurlijk, voor de mannelijke schepelingen. Er hadden een kleine 50  dames hun kamers en ja kerels benne kerels, man er gingen geruchten over dat verblijf?

Iets verderop was er het vrij nieuwe bureau administratie. (Een bureau dat ik, in de nadagen van mijn loopbaan, als nieuwe ziekenboeg mocht innemen, mijn laatste en fraaiste kunstje bij de KM)

Dan waren er natuurlijk nog allemaal bijgebouwen, garages en werkplaatsen en uiteindelijk kwam je aan de Dijksgracht en de ziekenboeg. In de Dijksgracht deinde het voormalige oorlogsschip Hr. Ms. 'Kinsbergen', een schip dat in de oorlog nogal haar sporen had verdiend. 

De Ziekenboeg! Tja, de ziekenboeg. Ik denk voor een ieder die er gediend heeft, ik ken onder andere een collega, een Bert, die er ook met gemengde gevoelens over zal denken. Die ziekenboeg was een voormalig tuighuis, er werden masten en stengen en zuks gemaakt/opgeslagen en ja, dat was te merken. Het gebouw was 20 meter lang, 4 meter diep en 15 meter hoog. Om al die masten en stengen en bezanen op te slaan natuurlijk. Het gebouw stamde uit de jaren vijftig van de 18e eeuw en was toen behoorlijk modern  geweest. Waarom men er ooit een ziekenboeg had gevestigd is tot op de dag van vandaag een raadsel, maar goed, ze stond daar,met flakkerende witte verf, met vervallen ramen en deuren met een vreselijk krakende trap en, met ja, Ome Bart in de deur!

Narigheid

 The day is cold, and dark, and dreary;
It rains, and the wind is never weary;
The vine still clings to the mouldering wall,
But at every gust the dead leaves fall,
And the day is dark and dreary. 

(Longfellow)

Met een enorm geraas klettert de regen op het platte dak achter ons huis. Het onlangs gerepareerde dak vangt de plassen goed op. Mocht het vannacht gaan vriezen dan hadden we een aardige schaatsbaan voor de achterdeur. 

En nee, dat gedicht, waarvan ik een stukje plaatste is natuurlijk niet van mij, maar van een Amerikaanse dichter, ene Longfellow, die wel meer van dat soort dingen op zijn geweten had. 

Mensen, mensen, mensen, wat een afgrijselijk weer allemaal, wat een vreselijk k.t voorjaar en wat een (bijna) verzopen zomer, want ik geloof niet dat het weer erg zal verbeteren in een week of wat. Dat weer hangt in die ene hoek en zal daar, helaas. wel blijven hangen. In het verleden heb ik bij de marine gediend met een officier die weerkundige was geweest en veel kon vertellen over het weer, maar hij had het ook vaak mis. Tja, weer is nu eenmaal een natuur ding en wij, de mensheid, kunnen dat maar moeilijk voorspellen. Ik denk dat onze meteorologen heel goed zijn in het berekenen van de wind en zo, maar ja, zij zijn ook maar profeten die brood eten en nee, ik  verwijt hen niets. Maar ik heb begrepen dat die weermensen wel heel vaak dood bedreigingen hebben gehad?

Da's wat man, omdat je je werk doet word je met de dood bedreigd? Idioot, natuurlijk, maar zo zijn der vele idioten. Neem alleen maar de mensen die politici met de dood bedreigen of die voetbal hooligans, die hun eigen spelers van hun eigen, al dan niet verliezende ploeg bedreigen? Ik gruw en verafschuw. 

Maar goed even een leukere noot, nu, over het weer. Ik ben heel eerlijk, het weer houd me thuis van mijn geweldige hobby, het fietsen. Ik fiets niet als het regent, ik heb het heel vaak gedaan in woon werk verkeer, maar nu dat niet meer hoeft, ik ben een gepensioneerde 70'er doe ik het niet meer.

Er zijn natuurlijk ook heel veel moppen en grappen en bon mots over het weer en de weermensen. In het verschrikkelijk goede en vooral actuele Late Nacht radio programma: 'Met het oog op morgen' werden er nogal war van gedeeld, van die weer uitspraken dan.

Ik beluisterde dat programma in de jaren tachtig heel vaak en ik heb nog wat dingen gehoord en sommige wil even delen. OK, ik geef toe, veel is gejat en heeft een ander lettertype.

Goed, hier is er een: 'Als het gaat regenen in mei, dan is april voorbij.'Klopt als een bus. En een van de weinige spreuken die elk jaar gegarandeerd uitkomen. Ook wel eens fijn.

Een andere: Als de boerin kreunt in de twijfelaar, dan wordt het koud, of de boer komt bijna kl...'

Nu ja, derzijn er natuurlijk veel meer, stuur ze maar door, ik zal ze verwerken in een bericht.

Smakeloos

 Nu ja, er zijn heel veel dingen smakeloos in het leven. Ik denk hierbij even aan Goor en Geer, die twee vreselijke aandacht zoekende idioten van de diverse commerciële omroepen. Ook de Hazetjes, die in het openbaar hun ruzies over allerlei erfenis opvolging zaken uit gaan vechten en daarbij rollebollend over straat gaan, haast, maken me misselijk. Ik wil niet eens stilstaan bij al dat gedoe bij al die shows met o.a. Ali B en zijn soortgenoten en dat zde hun poten niet kunnen thuis houden. Maar de niet commerciële omroepen hebben natuurlijk ook hun smakeloze figuren. 

Ik vind de EO ook een vrij onsmakelijke omroep, hoewel dat niet hetzelfde is als smakeloos, dat begrijp ik. Ze hebben veel uitzendingen/programma's over en bij begraafplaatsen en dus over gestorvenen en de nabestaanden en ja, volgens de EO moet je dus maar blij zijn dat die overleden mensen nu ergens zijn waar ze gelukkiger zullen zijn dan bij hun gelieven. Tja, dat is dus het geloof, ik respecteer het, maar vind het niet prettig.

Vandaag zag ik nog een uitzending van de publieke omroep, waarin de wel hele sympathieke verslaggever Philip Freriks het met een 'Oranje vereniging' in het Zeeuwse had over de schavuit van Oranje, de PB. Zij,  die vereniging mensen, verafgoodden alle de Oranjes nog steeds en gingen door het vuur voor het zooitje laaienlichters/boeven/schurken/belastingontduikers/huisjesmelkers en meer van dat soort Oranje gajes, en nee, ik wil niet er niet te veel meer over schrijven, want dit vel papier raakt dan te snel vol. Smakeloos dus.

In de sport zijn ze natuurlijk ook al ingedaald, zie de enorme rol partij van een of ander voetballertje, nadat hij, bijna, door een tegenstander geraakt werd en het hele veld over rolde. Een dag later stortte wielrenner Philip Gilbert in een ravijn, klom daaruit, gaf een duimpje hoog naar de camera en reed de wedstrijd uit, ondanks een gebroken knieschijf. Nu ja, goed, de entertainment wereld heeft ze ook allemaal, aandacht trekkende idioten met zielige verhalen, zo zij het. Smakeloos dus.

Maar mijn verhaal, met de aanhef Smakeloos, gaat juist daarover, over Smakeloos, zonder smaak. Ik heb, bij mijn weten, misschien wel iets te vaak verteld over een nare ziekte die me over kwam of over me kwam. Ik ben daar voor behandeld en goed, hoor en door hele aardige mensen. 

Het netto resultaat is dat ik de tumor kwijt ben, maar ook mijn smaakpapillen en mijn speekselklieren.Da's vervelend, want bijvoorbeeld 'spugen' is een stuk moeilijker nu. (Ja, ook weer onsmakelijk) Zeker als je op de racefiets even een dingetje kwijt wilt raken, ik ga verder niet op details in.

Maar, veel erger nog is, dat ik mijn smaakpapillen kwijt ben. Nu ja, voor een heel groot percentage dan. Ik proef amper iets meer. Goh man, ik was gek op eten, zoals we allemaal wel zijn, denk ik. Een lekkere bord snert/bonensoep/stamppot dit-of-dat/een lekkere Chinese maaltijd/saucijzenbroodje/verse warme bol/een lekker visje/kroketje/frietje/boterhamoudekaas/chipje/tomaatje/slametkomkommertomaatenui/nu ja wat je lekker vind en vond? Dat is/was voor mij HELEMAAL voorbij en ook helemaal over. Nee, niets meer, niets meer lekker eten, het is bijna helemaal passe. En: dat kan tot twee jaar duren. Man, ik at de afgelopen tijd dus niet en viel enorm af, ik had qua gewicht haast een klimmer kunnen worden bij een wielrenploeg.

De E belde daarom  ten einde raad met de diëtiste die mij behandelde, en die gaf haar/ons de tip om met een kokoloog te bellen, een wat oudere dame die zich had gespecialiseerd in het niet of slecht kunnen proeven. De dag dat ze mij zou bellen hadden we, in onze straat, een enorme Internet storing die van 0900 tot 2000 duurde, maar goed, een paar dagen later hadden we wel een gesprek. Ze gaf me een aantal tips en sommige leken wel aardig, ze stelde voor om wat meer peper aan de maaltijden/hapjes toe te voegen, dat zette de speekselklieren aan tot het produceren van meer van hun product en zo zou ik meer proeven. 

 Dus volgde ik ze op en nu ja, om te zeggen dat ik weer een Gourmet ben is overdreven, maar ik proef wel iets meer en iets beter. Ik haalde, een dezer dagen, een saté bij de Indonesische verkoper(Charley) op de markt en bestelde en kocht er 4 bakjes atjar bij. Die saté (diverse soorten) is heerlijk, de katjang saus heeft een lekkere pittige peper en dat heeft de atjar ook. Goh man, ik kan bijna  weer eten en proeven!

 Maar goed, een heel ander onderwerp, maar wat ook wel helemaal smakeloos is, is dat er een huis recht achter het onze verkocht is. Wij  wonen in een flat, op de eerste verdieping en kijken vanuit de achterzijde  uit op een straat met rijtjeshuizen, daar dan weer de achterkant van. Dat huis recht, achter ons, is verkocht voor, schrik niet: 795.000 euro. Gewoon een rijtjeshuis, twee etages, met een dakkapel. Maar, dat hele huis is opengebroken, een nieuwe voorpui/achterpui/nieuwe achtertuin/nieuwe voortuin/nieuwe 'carport' en een uitgebreide tuin uitbouw doet men ook. En dat moet, volgens ons, ook nog eens betaald?

Een miljoen voor dat huis? Goh man, wanneer kinderen van in de veertig nog bij hun ouders thuis moeten wonen en er geen woningen te krijgen zijn? Waar houdt het op?Wanneer worden huizen weer eerlijk verdeeld? Niet onder het aanstaande regime van Wilders en zijn maten denk ik, maar wanneer dan wel?

Zie zelf op Google "Van Karnebeeklaan 44 Amstelveen" Zie en schrik. Een huisje van helemaal niks. Mijn vriend F woont chiquer in Kapelle.