En nee, ik begrijp dat er niemand mijn Blog leest, nu ja, soit, goed, maakt niet uit. Ik wilde even het zware leven en de bezwaarde geest van de SGT E, die niemand serieus nam, nee, ik moest er ook enorm aan wennen aan dat leven, voor het voetlicht brengen.
Ik werkte al even met hem, hij was een niet al te grote man, maatje 48, zuks, een echte Indo, met een typisch accent en nadat ik een week of wat met hem gewerkt had, kreeg ik hem wel door. Hij was, naast de chef opnames, ook belast met de bevoorrading van de ziekenboeg. Nee, niet met medicijnen, daar was een Korporaal ziekenverpleger voor. Ene Johan, die deed dat goed, maar dat was wel een aparte figuur, want ooit was hij dienstplichtige bij de Landmacht geweest, voor hij het licht zag. Hij is later triestig om het leven gekomen, door een are longziekte,die meer met zijn woonplaats, Goor, waar de ETERNIT (Asbest) fabriek stond, dan met zijn baan bij de KM.
Nee, de SGT E moest vooral zorg dragen voor het hebben van voorraad. Het hebben van genoeg formulieren/van allerlei dus, en dat waren veel, de KM was nog niet in de PC tijd, natuurlijk, maar ook allerlei voorschrijfblokken/gummetjes/potloden/puntenslijpers daarvoor/ballpoints/plakbanden/inpakpapier, nu ja, te veel om op te noemen en ja, dat deed hij met veel verve. Vaak werd ik er op uit gestuurd, met een hele hand vol aanvraagformulier en, om die zaken te halen bij de Magazijnbeheerders, die in een enorm saai en naar bureau waren gehuisvest, de zogenaamde 'Vijf Beuken'. Teruggekomen leverde ik mijn vrachtje af bij de SGT E., die haar, met heel veel plezier opborg.
Op een gegeven dag, ik weet niet meer hoe het kwam, nu ja, ik weet het nog wel, maar het is te ingewikkeld om uit te leggen, raakten we in gesprek. Hij vertelde dat hij in de oorlog Krijgsgevangen was gemaakt, 'Door de Jappen'. Hij was eerder nog in een kamp in Indonesië geplaatst geweest, maar later verkast naar het Japanse Home Island. (Hij was, voor zover ik weet een Indo jongen die als ziekenpa gediend had en daardoor te werk gesteld? Wie het weet mag het me vertellen/schrijven)
Goed, hij en zijn maten werden naar Hiroshima overgeplaatst en moesten allerlei werkzaamheden, vooral in tuinen en op thee plantages, vertelde hij, uitvoeren. (Daarom dronk hij nooit van zijn leven meer thee, zei hij ook)
Die werkcentra waren aan de noordzijde van die stad gevestigd en die (afgrijselijke) bom viel net aan de andere zijde, in jet zuiden, dus ze hadden geen contact of zicht op Hiroshima zelf. Het werk was op zich niets slecht, ze werden ook niet echt slecht behandeld, maar ja, ze waren wel krijgsgevangen.
Op een gegeven dag, druk aan het werk, hoorden ze hele rare geluiden in de lucht, vliegtuigen dachten ze, en zagen ze heel vreemde dingen. Later werden ze terug gebracht naar hun kamp en toen zagen en ze hoorden van alles en ze keken elkaar aan en ze zeiden dat het waarschijnlijk Amerikaanse bommenwerpers waren geweest. Ze hadden eens moesten weten hoeveel gelijk ze hadden. 'Het leek wel een enorme paddenstoel die we toen zagen', vertelde de oudere SGT, bijna 25 jaar later. Hij en zijn maten hadden geen idee wat dat nu was. Ik was wel onder de indruk!
Zij werden, maanden later, bevrijd en op een schip naar Java gezet. Later werden hij en zijn maten en misschien nog veel meer mensen, naar Nederland gezonden.
Hij kwam terug uit die oorlog, natuurlijk enorm beschadigd, vond nergens gehoor, moest het maar uitzoeken, werd, na een herkeuring bij Ome Bart geplaatst, een man die zelf in de Oost was geweest en de mannen hebben samen gehuild en gesnikt, zo heb ik het begrepen en de SGT E werd de beschermeling van Bart. Niemand, maar dan ook helemaal niemand, mocht een ding verkeerd zeggen over die man. De SGT bestelde enorme voorraden potloden en formulieren en zo, zoals ik als schreef, hij wilde nooit meer zonder iets zitten, vertelde ome Bart me.
Dat was op een heel eerlijk moment, Ome B woonde in Weesp, had een boot en vroeg of ik die boot samen met hem over wilde varen naar de Vinkeveense Plassen en ja, wat leuk en we voeren door stukken Nederland die ik tot dan toe niet kende, maar ik heb dat, op de fiets, later wel ingehaald.
Tja, nu,meer dan tachtig jaar later schrijf ik, nog steeds over de jaren van een heel vervelende tijd. De Tweede wereldoorlog. Ik heb die niet echt en lijfelijk meegemaakt, maar dus zijdelings wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten