Het was een heerlijke zondag. Het beloofde een graad of vierentwintig te worden met een aardige zuidwestelijke bries. Ik had de avond ervoor eens naar het weerbericht geluisterd en
naar buienradar gekeken en ja, met de wind uit het zuidwesten is een fietstocht richting Leiden en Rijpwetering, geboorteplaats van ons aller Joop, een aardig idee. Rijpwetering (de Rip genoemd door de locals, is, excuseer, een plaatsje van niks, overigens. Het heeft een, nee, twee aardige dingen: een fietspad dat "Joop Zoetemelkpad" heet en een standbeeld van Joop zelf. Maar dat is zo modern en zo abstract dat niemand, zelfs Joop niet, zich er in zou kunnen herkennen!Maar, toen ik vanmorgen opstond, iets later dan ik wilde, schoot me te binnen dat ik al een jaar of zo niet in Woerden was geweest en dat ik ook al die tijd niet meer langs de Kromme Mijdrecht was gefietst.Ok, even in de hohouders, want de naam Kromme Mijdrecht komt jullie misschien bekend voor? Voor de fietsers onder jullie is ze bekend omdat het een riviertje is dat vanaf Woerdense Verlaat naar Uithoorn stroomt, nu ja, slingert en daar, met een riviertje dat de Drecht heet, de rivier de Amstel gaat vormen. Voor de (wat oudere) cabaret liefhebbers onder jullie is de naam bekend omdat Toon Hermans, de bekende cabaretier van onze generatie, die bekend stond om zijn taalgrappen. Een van die grappen ging dan over dat riviertje en luidde iets als
" -- en maak die kromme meid recht". Ja, flauw ja. Hij had nog meer van die grapjes:
"Ze kwam uit Vinkeveen,
het was een meid met klasse,'
maar als ze wat gedronken had,
dan moest de Vinkeveense plassen."
Toen was het even stil en oké, je bent uitgebuikt van het lachen, nu, ik begrijp het. Maar hoe dan ook, iets in me vertelde dat ik nou maar eens niet dat wat lachwekkende standbeeld van Joop moest gaan bekijken maar een van de oudste steden in Nederland, Woerden. Een plaats die al bijna tweeduizend jaar oud is en die door de Romeinen is gesticht. Het heette toen Castellum Laurium en was een kasteel dat de toenmalige noordgrens van het Romeinse Rijk bewaakte. Dus reed ik mijn rit. Langs de Ronde Hoep, een geliefde route voor de Amsterdamse (Yup) fietser. Maar, voor de zoveelste maal vroeg ik me af wat mensen beweegt om in grote getale achter elkaar aan te rennen of te fietsen. Ik zag en zie nog steeds hordes mensen de "binnenkant" van de polder af fietsen, terwijl de "buitenkant", de andere kant van de ringvaart rond dat bijna cirkelvormige poldertje, nauwelijks bekend is. Ik rijd aan die kant dus. Ik vermijd meutes zoveel als ik kan. Het is, qua uitzicht, zelfs nog mooier dan de door de doorsnee en vaak fantasieloze, want kuddedier, Mokumer wordt gekozen. Bij het voormalige fort Botshol sla ik linksaf, de ellenlange weg naar Woerden in. Lang, recht, een slecht fietspad, fraaie hoge wolkenpartijen en de wind schuin tegen. Tja, hoeveel Nederlandser kun je het krijgen? Ik ben in harmonie met mezelf, mag je wel zeggen. Na de zomer van het vorige jaar met een hoop gedoe en een dito winter, hadden we een voorjaar dat ook nogal wat stress opleverde, maar nu zijn de meeste, moeilijke, zaken wel afgerond. Ons gezin is weer aardig op de rails en ik heb uitgerekend dat ik nog maar een goede zeshonderd echte werkdagen van zes uur heb te maken nog. 3600 uur werken, hoeveel kan dat zijn? Ik denk een beetje na over het feit dat ik op het inzenden van mijn boek nog steeds niets heb gehoord. Het is een verhaal dat zich afspeelt in de jaren dertig van de vorige eeuw, een soort "spionagethriller", zeg maar. De uitgever zei dat ik na een maand of viet wat zou horen, maar het is nu alweer een kleine zes maanden later en nog steeds Lauw Loenen!Ik heb al eens een mail gestuurd, maar nog geen antwoord gehad en ik denk dat ik.. GVD, fokking klootviool! Wat moet jij als motorrijder nou op mijn fietspad! Achterlijke galbak, roep ik en ik ontwijk de Harley nog net. De leernicht steekt een vinger naar me op. Terugkeren? Die magoggel is veel sneller, gadver, wat een klootzakken! Motorrijders, ik haat ze als de pest, als Ebola! Minderwaardig volk, zigeuners op de weg! Man, de pleuris met die lui! Mijn bloeddruk en hartslag dalen weer. En ik kijk weer naar het heerlijke land waar ik in mag leven! Het groen, de beesten, de landerijen en ik vraag me af waarom die pleuris leer magoggels daar met honderd per uur doorscheuren. Dan zie je toch niks?
Ik ontloop ondertussen ook veel fietsgroepen door gewoon weggetjes en paden in te slaan die door de meute niet gebruikt worden en kom zo relatief weinig mensen tegen. In Woerden volg ik richting Zegveld en kom via dat dorpje, echt een plekkie van niks, in Woerdense Verlaat uit, ook al zo een wereldstad. Nee, dat is geen gegal of zo, integendeel, het zijn heerlijke kleine dorpen en plaatsjes waar men nog doet aan zondagsrust en nee, ik kijk er helemaal niet op neer! Ik doe der zelf niet aan, maar gun de mensen die rust wel en de afstand die ze kunnen nemen van het drukke dagelijkse bestaan. Wij wonen in een (niet al te grote) stad waar de winkelcultuur ook al zeven/zeven is. In de zaak waar ik werk, een super die De Keten heet, gaat de winkel slechts een dag per jaar dicht. Ik gun de mensen die deze rust in stand willen en kunnen houden absoluut hun tijd en hun mening!
Zo denkend stuur ik mijn trouwe Giant OC de Kromme Mijdrecht op, ga over het kleine ophaal bruggetje en zie, links van me het mooie veenriviertje een zilveren glans af geven tegen de groene van riet voorziene oevers. Mijn oog valt op een mevrouw in een rubberboot die een hele volle bikini top aanheeft en dat allemaal laat zien en mijn blik vermeid zich daar aan!
--Dat woord vermeiden bestaat echt, hoor. Het zal heel oud zijn, ik kon het nergens vinden, maar het heeft met zich te goed doen aan, kijkend dan, te maken. Deze passant had veel om naar te kijken en me aan te vermeiden, omdat dat topje heel veel gaf om naar te kijken. En nee, ik ben geen OVB'sje, hoor!
En die molen? Nee, die staat niet aan dat watertje waar ik het over had, maar in Nauerna, maar ach, het oog wil ook wat. En ja, ik moet verder met het verhaal, binnenkort--
Geen opmerkingen:
Een reactie posten