Geen moer op de fiets gereden, maar poetsen, man!

Hoewel het zou hebben gemoeten, heb ik geen enkele meter gefietst vandaag. Daar zijn meerdere oorzaken voor, natuurlijk. De eerste en geloof ik, belangrijkste reden is, dat ik me oud en moe ben gaan voelen. Niet dat ik dat zou moeten voelen, natuurlijk. Ik ben net aan 62, tweeënzestig, voor de goede lezer en ben nog jong van jaren, vind ik. Maar, mijn lijf slijt en harder dan ik het wil en harder dan het moet of mag. Nee, nee, nee, denk niet dat ik een zielige, buikige oude man ben, die een stokje of een looptoestel gebruik, dat niet, hoor. Maar ik kan het niet meer ontkennen. Waar ik, een jaar of wat geleden, mijn uren maakte en de weekenden benutte om iedere dag op de fiets te stappen en er dan ook nog eens een werkdag tegen aan te gaan, dus zes a zeven uur per dag op de fiets te gaan zitten, gaat dat nu niet meer. Nu ja, het gaat natuurlijk nog steeds wel, maar niet meer zo ongestraft als ooit. Ik voel me eigenlijk ook helemaal geen oude man, sorry, tegenwoordig moet je senior zeggen. Maar, ik wil tegenwoordig de zaterdagen gebruiken om 'bij te trekken', de ochtend boodschappen te doen en om lekker de kranten te lezen, even naar de bieb te wandelen en de middag samen met mijn E. door te brengen. Hoewel we dit jaar al dertig jaar getrouwd zijn, hebben we niet veel, nu ja, niet al te veel, tijd samen doorgebracht. De marine en zo, je weet wel, maar ook het fietsen en zo, je weet ook wel. 
Mijn zaterdagse routine is een hele simpele. Ik doe de poezen. Ik leg dat uit. We hebben er twee. Poezen, dus. Tabby, de oudste, is rond de zeventien en heeft diabetes en moet dus twee maal daags een dosis insuline hebben, gecombineerd met (meerdere malen per dag, een hapje eten. Skibby, de jongste, hoewel ook al vijftien, is gezond maar heeft iets tegen mij, nog steeds na al die jaren. Maar goed, ik verzorg op de ochtend de beesten, ik neem daarna mijn boodschappenlijstje nog eens door en overleg met E. wat we verder allemaal moeten halen. Daarna ga ik naar bakker/visboer/slager/krantenboer en super en haal die dingen. 
Ik moet, vandaag, ook nog naar de bib. Ik heb een boek gereserveerd over Heinrich Himmler, dat enge ventje dat de baas was van de SS,. Ik moest het boek wel lenen en moet het wel lezen, want het is de basis voor een vierde boek dat k wil gaan schrijven over de jaren dertig van de vorige eeuw. Het zijn, zeg maar, spionagethrillers. Ik heb het manuscript van het eerste deel ingezonden naar diverse uitgevers, en wacht in spanning af. 

Thuis gekomen zegt mijn kop dat ik eigenlijk best nog wel een kilometer of tachtig, een kleine drie uur op de fiets, zou kunnen gaan maken, maar dan gilt het lijf, die een spion in mijn hoofd heeft, geloof ik: 'No way, geen denken aan! Ben je nou helemaal besodemieterd? Je hebt een hartsteken drukke week gehad. (Soms doet mijn lijf in het Brabants praten, sorry) Ga nu eens ontspannen en rieleksen, En, en, weet je nog, je zou de D en de OC gaan poetsen, weet je nog? Dat had je hen beloofd en belofte maakt schuld , ouwe man.'
Lijf heeft gelijk. Ik had me al een week of twee voorgenomen om die twee fietsen te gaan poetsen, inderdaad. Niet dat de fietsen er vreselijk uitzien, hoor. Ik neem ze na elke tocht even af met een droge doek en zo. Maar ja, af en toe moeten ze een sopje voelen, niet? 
Dus sleep ik een emmer met lauw sop en reinigingsmiddel naar beneden, naar het pleintje bij ons schuurtje, pak schoonmaakdoekjes en spons en borstel, voor de tandwielen en ga tekeer. Na een half uur staat de Defy te glimmen alsof ze nog nooit gebruikt was. Ik pak de OC, geef haar dezelfde behandeling en spray beide fietsen onder met een soort "fietswas". om ze te laten glimmen. Ik moet de twee even 'droog' fietsen, zoals dat onder kenners heet en ik pak een straatje rond. Nadat ik ze beiden heb droog gefietst, wrijf ik ze op met een droge doek en voel het materiaal onder mijn handen glad worden en zie ze gaan glimmen. 
Als ik me omdraai om mijn materialen in mijn schuurtje/box weg te zetten en de emmer sop leeg te gooien, lijkt het of ik, heel zacht, een soort erotisch gekreun hoor of iets dergelijks opvang. Van die twee? Nee, natuurlijk, fietsen hebben geen gevoelens, toch? Het zijn maar 'dingen' toch? Slechts fietsen?
Maar van waar komen die geluiden dan? 

Ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik pak de OC uit de welverdiende rust van de gang in ons huis en martel haar toch nog maar een uurtje rond de Amstelveense wegen. Ik geniet!